Odkąd moja mamusia zmarła zmieniłam praktycznie diametralnie swoje podejście do życia i do wielu spraw.  Nie jestem już taka zaborcza, uważam na to, co mówię, bo wiem, że czasem słowa bolą bardziej niż niejeden ból fizyczny. Dla przykładu ja powiedziałam własnej mamie przed jej śmiercią kilka przykrych rzeczy, których już nie cofnę, mimo, że wcale tak nie myślałam wtedy. Zwyczajnie w złości negatywne słowa i zdania same płynęły z moich ust. Chciałabym dziś ją za to wszystko przeprosić, ale wiem, że jest to niemożliwe i bardzo tego żałuję.  Okres po jej śmierci był dla mnie niewiarygodnie niełatwy. Zamknęłam się w sobie, siedziałam sama w pokoju, słuchałam smutnych piosenek. Nie radziłam sobie z tym wszystkim. Bez ustanku dręczyły mnie wspomnienia. Niedużo pamiętam z tamtego okresu szczerze powiedziawszy. Wszystkie zdarzenia, jakie miały miejsce po jej śmierci widzę tak jakby przez mgłę. Za dużo wtedy myślałam o indywidualnych błędach, to co powinnam zrobić, a czego nie zrobiłam, to co powinnam i nie powinnam powiedzieć, a powiedziałam lub nie.  silosy paszowe. Ciężko mi się było po tym Wam podnieść, ponieważ zerwałam kompletnie wszelakie kontakty i w sumie utraciłam także kontakt z rzeczywistością. Nic mi się nie chciało, miałam zerową motywację, byłam wrakiem. Jednak wówczas okazało się, kto tak realnie jest moim de fakto przyjacielem, komu zależało na mnie, bez względu na wszystko. To w tej chwili przyjaciele sprawili, że się podniosłam, że przetrwałam, że dałam radę. To oni ponownie otworzyli mi oczy i pokazali, że świat się natomiast nie kończy; że chwilowo jest ciężko i pewnie jeszcze będzie przez jakiś czas, ale to minie z zdarza się, że.  Dzisiaj jestem im niesłychanie wdzięczna, bo można powiedzieć, że mnie uratowali, ocalili od samo destrukcji.